Φαραμπί, Αμπού Νασρ Μουχαμάντ αλ-

(Ουασίγκ, Τουρκεστάν περ. 870 – Δαμασκός 950). Τουρκομουσουλμάνος φιλόσοφος, μαθηματικός και γιατρός. Δίδαξε και έδρασε στη Βαγδάτη, στο Χαλέπι και στη Δαμασκό. Ο αλ-Φ., στον οποίο οφείλεται η πρώτη οργανική διατύπωση της ισλαμικής φιλοσοφίας, είναι, μαζί με τον αλ-Κίντι, η σημαντικότερη φυσιογνωμία της πριν από τον Αβικένα. Μεταφραστής και σχολιαστής του αριστοτελικού Οργάνου, του Πορφυρίου, και συγγραφέας μελετών για τη νόηση και την ψυχή, καθώς και έργων για τα μαθηματικά, την αστρονομία, την ιατρική, τη μουσική και την πολιτική, προσπάθησε επίσης, σε ένα μεγάλης έκτασης έργο του με τον τίτλο Συμφωνία Πλάτωνα και Αριστοτέλη, να αποδείξει ότι οι θεωρίες των δύο μεγάλων Ελλήνων φιλόσοφων μπορούσαν να συμβιβαστούν. Η προσπάθεια αυτή ξεκινούσε από μια βαθύτερη φροντίδα του να συμβιβάσει τη φιλοσοφική και επιστημονική έρευνα με τη θρησκευτική διδασκαλία του Ισλάμ. Στη λατινική σχολαστική σημείωσε εξαιρετική επιτυχία η θεωρία του για τον νου που ενεργεί ως μόνη θεϊκής φύσης νόηση, ξεχωριστή από τους ανθρώπους, αλλά ακόμα περισσότερο η διάκριση –που την τοποθετεί στο κέντρο της μεταφυσικής του– μεταξύ της ουσίας και της ύπαρξης στις δημιουργημένες πραγματικότητες: επειδή η ύπαρξη δεν είναι συστατικό χαρακτηριστικό της ουσίας ενός ατόμου, όλα τα δημιουργήματα μπορούν πάντοτε να είναι ή να μην είναι, να έχουν ύπαρξη ή να τη χάσουν, σε απόλυτη εξάρτηση από τον Θεό σε αυτόν και μόνο ουσία και ύπαρξη συμπίπτουν.